Cruciaal . . .

U bent ondertussen gewend geraakt (of u kunt er maar niet aan wennen), dat schrijver dezes altijd op zoek is naar curiosa (‘het kleine’, ‘het onopvallende’), dat tijdens het NK Algemeen 2017 ook aanwezig is.

IJzendoorn – Baljakin, foto Piet Bouma

Vandaag echter is er maar één ding cruciaal, de partij tussen klassementsleider Martijn van IJzendoorn en zijn naaste achtervolger (en titelverdediger) Alexander Baliakin; al het andere moet wijken, zo zit topsport in elkaar!

Strijd der generaties

De 19-jarige Van IJzendoorn heeft de hele jeugdopleiding van de K.N.D.B (Nederlandse dambond) met succes doorlopen. Een tijdlang heeft zijn studie voorrang gekregen, maar sinds een maand of tien, timmert Martijn flink aan de (senioren dam-)weg; en met succes, de gevestigde (dam-)orde krijgt er flink van langs. Niet alleen op nationaal niveau, maar zeer zeker ook op het internationale (dam-)vlak is hij ondertussen ‘een factor’ geworden; zijn derde plaats tijdens het laatste Europees Kampioenschap dammen is daarvan het bewijs. Als kers op de taart mocht Van IJzendoorn zich, na de bronzen EK-medaille, GMI (staat voor: Grand Maître International) noemen.

De 55-jarige Alexander Baliakin daarentegen heeft al een lang en succesvol damleven achter de rug; hij is al decennialang GMI. Baliakin kijkt in het tussenklassement, vóór de cruciale partij, aan tegen een behoorlijke achterstand (2 punten); dus is zijn opdracht eenvoudig(!), hij moet winnen van Van IJzendoorn! De opdracht mag gemakkelijk klinken, maar de uitvoering zal een hele klus worden; mocht hij slagen in zijn missie, dan geeft dat de babyboomers, die meenden uitgerangeerd te zijn, toch weer een sprankje hoop!
Maar . . . (toch iets kleins? nee, juist niet), zoals het tegenwoordig gewoon is in veel sporten, is dit NK ook een kwalificatietoernooi voor het komende wereldkampioenschap! Uit sport-ethisch oogpunt kan men daar bezwaar tegen maken (en wat mij betreft terecht), maar zo is de situatie nu eenmaal! Ik zal u alle details omtrent de WK-kwalificatie besparen, maar waar Van IJzendoorn, vanwege zijn derde plaats op het EK, reeds geplaatst is, moet Baliakin dat tijdens dit NK zien veilig te stellen!
Dus, aan de ene kant moet Baliakin winnen om kans te houden op de Nederlandse titel, maar een puntendeling kan hem dichter bij het WK brengen! Dat is dus het dilemma waar Alexander mee worstelt, voorafgaande (én dus ook tijdens) het cruciale treffen met Martijn!

Dé partij

U mag van deze liefhebber (all guts, no talent) niet verwachten dat ik de cruciale partij voor u ga ontleden, maar om er nu helemaal geen aandacht aan te besteden is ook van de gekke.
De opening is een beetje op z’n ‘Baliakins anno hodie’, of beter gezegd, die slaat Alexander eigenlijk over; na zo’n zet of vijftien zijn er de nodige schijven verdwenen, zodoende kan er nauwelijks sprake zijn van een ‘voorbereide opening’. Nu de heren bij de 30ste zet zijn aangeland, is het duidelijk dat Van IJzendoorn het ook niet erg vindt dat de schijven weer zo snel mogelijk terug gaan ‘in het doosje’. Beide spelers beschikken ieder over nog maar acht manschappen; tijd voor hergroepering. Op de 45ste zet laat Martijn een manoeuvre toe, waardoor Alexander een voorpost op veld 39 krijgt; Martijn kan echter op termijn doorbreken.
Beide beschikken nog maar over 4 manschappen; gloort de remise? Jazeker, daar is het remise, of wacht(!); natuurlijk, Baliakin gaat nog voor een plusje! Van IJzendoorn probeert het nog te verhinderen, maar het lukt Balikain dan toch: 1-1+. In de twee laatste ronden moet Van IJzendoorn het nog opnemen tegen respectievelijk Hein Meijer en Waldo Aliar.
Gezien de huidige klassering van de twee opponenten lijkt het op voorhand een niet al te lastige klus voor Martijn om de Nederlandse titel op zijn palmares te kunnen bijschrijven, maar Meijer en Aliar mogen dan aangeslagen zijn, het blijven goede dammers!

Het resterende programma van Baliakin lijkt zwaarder (nog tegen Provoost en Scholma), maar wie weet zien we de oude (jongere) Baliakin toch nog even voorbij flitsen tijdens de laatste ronde van dit NK. In ieder geval is het WK weer wat dichterbij gekomen voor Alexander.

Camera’s

De andere partijen speelden zich natuurlijk ‘buiten het zicht van de camera’s af’, maar dat was eigenlijk onterecht, want er gebeurde van alles. Of het nu kwam door de aandacht voor de partij Van IJzendoorn-Baliakin, ik weet het niet, maar het leek wel of de andere spelers schreeuwden om aandacht (moet je mijn partij eens zien!).

Nummer drie uit het tussenklassement (na 8 ronden) was Marino Barkel; hij moest het in de negende ronde opnemen tegen Jitse Slump. Tijdens het voorstellen van de deelnemers heb ik getracht om Marino aan te sporen tot wat meer “rock and roll on the draughtsboard”(!) en eindelijk was het dan zo ver. De partij werd door beide spelers vanaf acquit weldadig opgezet. Misschien is het voor de dammers uit het hogere echelon niet zo’n aansprekende partij (ik weet het niet), maar voor liefhebbers was het prachtig. De één (Slump) ging ‘in de (korte vleugel) opsluiting staan’ en de andere (Barkel) liet
zich in een kettingstelling nemen. Barkel moest ‘uitbreken’ en wat er daarna gebeurde was spectaculair. Slump had tijdelijk een schijf minder, maar leek deze op termijn terug te kunnen veroveren; de manier waarop Jitse het deed, was niet goed! Met een fraaie, originele combinatie naar dam besliste Barkel het treffen.
Slump-Barkel 0-2.

Wouter Sipma mocht vandaag tegen Hein Meijer proberen om een treetje hoger te komen; hij stond na acht ronden, op basis van zijn verworven ‘plusjes’, op de vierde plaats. Ook in dit treffen was er het nodige vuurwerk; halverwege de partij nam Wouter een doorbraak naar dam, waarna hij met zijn dam en 6 schijven moest opboksen tegen de 9 manschappen van Hein. Het hele verhaal vertellen doe ik niet, maar speel de partij vooral na; de uitslag van de partij Meijer-Sipma werd 0-2.

Na de achtste ronde stonden Ben Provoost en Ron Heusdens gebroederlijk op de vijfde plaats; het werd een hartverwarmend treffen. ‘Half open klassiek’ kwam er op het bord en na nauwelijks fatsoenlijk te beschrijven manoeuvres was het Heusdens, die aan het langste eind trok (dat is één Ron; vanaf nu tellen we met je mee!). Speelt u de partij a.u.b. na en probeer uit te zoeken waarom bepaalde logisch ogende
zetten verhinderd waren!
Provoost-Heusdens 0-2.

Auke Scholma moest aan de bak tegen Anton van Berkel; Anton leek vanaf het begin elk terreinvoordeeltje mee te willen pakken, maar Scholma laat zich niet zo maar wegdrukken natuurlijk. Op een gegeven ogenblik moesten de heren vanuit een 8 om 8 opnieuw beginnen en alhoewel het zo nu en dan wel spannend werd, eindigde deze partij in een gelijkwaardige remise, 1-1.

De laatste partij van deze ronde was het treffen tussen de twee debutanten op leeftijd: Knoops-Aliar. Waldo Aliar gebruikte tot nu toe graag het aloude klassieke-genre in zijn partijen;
Nico Knoops dacht, dan maar dé klassieke openingszet 1. 33-28. Knoops zal verbaasd zijn geweest toen Aliar met 1. 18-22 riposteerde; het werd dan ook alles behalve klassiek!
De partij was onderhoudend, totdat Aliar op de 40ste slim dacht te zijn; echter, juist het tegenovergestelde was waar! Het kostte Waldo een schijf en uiteindelijk de partij; Knoops-Aliar 2-0.

Morgen de 10de ronde; aanvang 13.00 uur.

Tjalling van den Bosch

Dit vind je misschien ook leuk...